دوستم مینا

دوستم مینا گوشه ی حیاط مدرسه نشسته بود و زارزار گریه می کرد ! خودش هم می دونست چقدر دوستش دارم! هم کلاسی بودیم.. سال سوم ابتدایی! دختری خوش قلب ومهربون ! کمی دور و برش پلکیدم! هی نازش کردم! قربون صدقه ش رفتم! فایده ای نداشت! شروع کردم براش شعر بازی معروف اون دوره رو خوندم: دختره اینجا نشسته.   گریه می کنه      افتخار من        از برای من ............. دور وبرم شلوغ شده بود  دوستای دیگه هم اومده بودن تا از ماجرا باخبربشن! کم کم دایره ای دورمینا تشکیل شد وهمه با هم شروع به خوندن کردن :  دختره اینجا نشسته.   گریه می کنه      افتخار من        از برای من ............. وای که چقدر مینا جون من سمج بود! از اول صبح که حالش خوب بود! دیگه نا امید شده بودم! با این که خیلی لاغر واستخوانی بود ولی زورش زیادبود! صورت قشنگش رو لای دستاش قایم کرده بود و سرش رو روی  زانوش گذاشته بودو بلند گریه می کرد ! کلافه شده بودم و غرغر کنان داشتم می رفتم سرکلاس که  یهو مینا پرید جلوموو گفت : آخی ! ناراحتت کردم ؟!  ببخش منو! می خواستم ببینم چقدر منو دوست داری؟!!! یه کمی دلخورشده بودم ولی از این دوست خوبم اصلا مشکلی نداشته  والکی گریه می کرد، دلم آروم شد  دستاشو تو دستم فشردم و با خنده ای از ته دل گفتم: خیلی لوسی! من که داشتم دق می کردم! اما عیب نداره هم علاقه منو کشف کردی وهم استعداد خودت رو!! نذاشتم چیزی بگه  ادامه دادم : خوب بلدی فیلم بازی کنی ناقلا!! ولی این دفعه کمبود محبت آوردی مثل آدم بهم بگو!! ...... نمی دونم اون روز واقعامینا چرا اون کارو کرد؟ ولی حالا که فکر می کنم به این نتیجه میرسم که ما آدما تشنه محبتیم! زندگی مون با همین دوستی ها شیرین میشه ! واین که هنر. ابراز دوستی از خود دوستی بزرگتره! پس راحت به اونایی که دوستشون داریم بگیم:

*** دوستت دارم ***