قول .....قول

قول قول

برام خیلی جالبه که مرور خاطرات درست منو می بره به همون عالمی که برام خاطره شده!!

یه سفررویایی!

سفری گاه شیرین و گاه تلخ !!

دیگه غصه نمی خورم که چرا مثل پرنده ها نیستم که هرجا دلم بخواد پربزنم!!

شاکر خدا هم هستم که دلی پرّان تر از پرنده بهم داده که منو به گذشته هاو آینده ببره!!

الان خودمو توی سن اول یا دوم ابتدایی میبینم!

با موهایی بافته شده !

ظاهری تمییز وآراسته!

مشتاق مدرسه اما نگران دوری از مادر!!

نمی دونم کی میخواست سربه سرم بذاره ومنو بترسونه!!!

هرکی بود به مقصودش رسید!

فک کنم از پایه های بزرگتر بود .جلو واومد وگفت :

میگن یه بچه دزد پیداشده ! حواست جمع باشه!! هرکسی رو هم بخواد بدزده یه علامت

رو اونیفورمش میذاره بعد سرفرصت میدوزدش! 

فقط بگم ازبچه ننه ها خیلی بدش میاد!!!

باهمه بچگی منظورش رو فهمیدیم!!

من که خیلی ترسیده بودم به خصوص وقتی اون علامتو رولباسم دیدم !

دل تو دلم نبود با خودم کلنجار می رفتم و جرات حرف زدن با مادرمو نداشتم فقط با 

دوستام که اونا هم ترسیده بودن ، حرف می زدم و هی به هم راه حل می دادیم!!

اما خب خدای مهربون که بچه ها رو تنها نمیذاره !

همیشه فرشته هاشو برای نجات میفرسته !

این بار این فرشته مامانم بودن که رفتارمو زیرنظر داشتن و منتظر فرصت بودن!

وقتی شب نگرانی منو دیدن منو نوازش کردن وگفتن : 

چی شده ؟ چرا اینقدر نگرانی؟!معلمتون چیزی گفته ؟! تو مدرسه اتفاقی افتاده ؟؟!!!

بغضم ترکید خودمو تو بغلش انداختم و رازمو بهش گفتم !!

گفتن این راز خیلی آرومم کرد!

مامانم درحالی که اشکامو پاک می کردن  ونوازشم می دادن ، گفتن :

من اینجا چی کاره ام که کسی به تو چپ نگاه کنه !

همه ی این حرفا دروغه ....

نذاشتم حرفشون تموم بشه باهمون بغض. لباس مدرسه مو، نشون دادم وگفتم:

این علامت رو چی میگین؟!

این بار صدای خنده ی مامانم بلند شد وبا همون خنده ی قشنگ همه ماجرا رو برا بقیه ی

أعضا خانواده تعریف کردن!!!

وگفتن : این فقط ماژیکه !!!!

وادامه دادن : عجب بچه های شیطونی پیدا میشن ! مگه من فردا نیام مدرسه تون؟!!!

نفسی راحت کشیدم !

همون لحظه قول دادم هراتفاقی که بیفته اول فرشته ی مهربون خدارو باخبر کنم!!

قول...... قول .......